De workshop ‘Blind duiken’ van de NOB brengt duikers dichter bij elkaar. Dat bleek maar weer tijdens de workshopmiddag op zondag 24 september bij Watergoed in Valburg.
Deze workshop stond onder leiding van Rob Kool en Kim Noordermeer. Er was een klein gemêleerd gezelschap aanwezig, bestaande uit 2*instructeurs uit zowel Nederland als België en een duikbegeleider. In eerste instantie wisten de deelnemers niet goed wat ze konden verwachten van deze workshop, maar al snel werden er ervaringen gedeeld.
Ervaringen met duiken met slecht zicht en duiken met mensen met een visuele beperking. Er werd een ervaringsverhaal verteld en de instructeurs werden gemotiveerd om zelf na te denken over eigen handelen en motivatie. Ook werden er mogelijke oplossingen bedacht en met elkaar uitgewisseld. Zo kwam het idee om een herkenningssticker op een Surfer Marker Buoy te bevestigen om overige watergebruikers te laten weten dat je te maken hebt met een duiker met een visuele beperking. Ook werd er gesproken over contacten die er zijn met redacteuren, docenten en makers van onder andere de duikersgids. De handsignalen kunnen uitgebreid worden met de signalen die ook toegepast worden bij het grotduiken. Ook hier zijn contacten over gelegd en afspraken gemaakt. Er werden oplossingen bedacht voor het uitvoeren van een ‘check de stek’ en er werden duikdoelen bedacht die een duiker met een visuele beperking kan maken met zijn/haar buddy. Ook kwamen de verschillende specialisaties van de NOB aan bod. Want welke specialisaties kan je als instructeur daadwerkelijk aanbieden aan een duiker met een visuele beperking? Met elkaar kwamen we erachter dat er gewoonweg heel veel mogelijk is als er maar inzet en motivatie is, bij zowel de instructeur als de cursist. Alleen de specialisatie Onderwateroriëntatie bevat nog wat vraagtekens. Daar zou tijdens het daadwerkelijke duiken mee geoefend gaan worden.
Aan de slag met geblindeerde brillen
Na de presentatie werden de deelnemers uitgedaagd om met geblindeerde brillen een parcours met lijnen buiten te lopen. Daarna werden ze van de lijnen weggehaald en gingen ze in een soort treintje ‘los’ over het terrein lopen. Dit vonden de meesten spannend. Het blijkt dat als je ineens weinig tot geen zicht hebt de oriëntatie anders is net zoals de beleving. De deelnemers hielden zich goed aan elkaar vast en de communicatie werd strak en duidelijk naar elkaar toe. Het eerste obstakel was het drijvend plateau waar de deelnemers even later het water in zouden gaan. Daar werd door Rob een groepsfoto gemaakt en kon de tocht vervolgd worden. Ditmaal eerst over stoep, daarna over gras en vervolgens kwamen de deelnemers terecht op een vreemd soort ondergrond. Een ondergrond die bewoog. Ze kwamen uit op een trampoline. Weer van de trampoline af, mochten de geblindeerde brillen afgedaan worden. Bij sommige deelnemers kwam het besef dat goed zicht toch wel een voorrecht is. Lang kon daar niet bij stilgestaan worden, want het programma ging door. De duikuitrustingen konden uit de auto’s gehaald worden en moesten, uiteraard, met geblindeerde brillen opgebouwd worden. Voor de één was dit makkelijker dan voor een ander. Maar iedereen deed het met volle inzet.
Verbinding door duiken
Eenmaal de uitrustingen opgebouwd, gingen de brillen af en werd er in het theorielokaal nog wat gedronken met elkaar. Daarna moest iedereen er toch aan geloven, het water daadwerkelijk in.
Iedereen begon met een geblindeerde bril op. Vanaf een boei lieten ze zich afdalen. Daar kwamen ze een lijn tegen welke ze moesten volgen. Aan die lijn hingen houten letters. Deze moesten ze op de tast herkennen en uiteindelijk aan de oppervlakte een woord van maken. Het woord ‘tactiel’ werd uiteindelijk geraden. Na de opdracht werden de deelnemers aan het werk gezet om skills geblindeerd uit te voeren. Alles in trim is daarbij heel belangrijk. Ook een klein stukje onderwaterbiologie kwam om de hoek kijken. Met gewoon zicht zijn waterpest, kranswier en vederkruid goed van elkaar te onderscheiden, maar zodra het zicht de beperkende factor wordt, is dit lastiger om voor de eerste keer meteen van elkaar te onderscheiden. Met een beetje oefening ging dit steeds wat beter.
Een uur in en onderwater bezig zijn, was voldoende om de deelnemers een goede indruk te geven in de wereld van duiken met slechter zicht.
Na de duik de sets geblindeerd afbreken hoorde daar ook bij en later in de theorieruimte de praktijk uitvoerig met elkaar nabespreken. Ook nu kwamen er nieuwe inzichten naar voren. Respect werd uitgesproken met applaus als afsluiting. Het was een intense, leerzame en gezellige workshop. Een workshop die duikers uit verschillende specialisaties, interesses en zelfs landen, zowel letterlijk als figuurlijk dichter bij elkaar bracht. Duiken zorgt voor verbinding!
